در بیابان زندگی اش خوشبختی چون سرابی بود که هر چه به سمتش می دوید از آن دورتر

می شد.

دیگر پاهایش تحمل خارهای فریب را نداشت.

از دویدن خسته شده بود،از نگاه به دوردست ها،در جست و جوی آرامش...

و غافل بود از ستاره هایی که به او چشمک می زدند.

غم ها چون شن های بیابان در نظرش نامحدود می آمدند.

اما او هیچ وقت ندید رقص شن ها را در باد

تا به فکر بیفتد غم ها را به باد بسپارد و همزمان به ماه لبخند بزند

او زندگی اش را بی فروغ یافته بود

زیرا به تاریکی شب های صحرا عادت کرده بود

تا جایی که هرم آفتاب را در روز حس نمی کرد

کاش کسی از راه می رسید تا به او بگوید:

اینقدر به دست زمین خیره مباش،آسمان دست مهربان تری دارد...

دخترک دیگر از انتظار خسته شده بود.

همه ی هم کلاسی هایش رفته بودند و هنوز پدرش
نیامده بود.

پدرش همیشه دیر می آمد و می گفت تا چند روز دیگر
ماشین می خرد و او دیگر کنار دیوار مدرسه به انتظار

نمی ایستد.

حالا داخل حیاط خانه ماشین خاک گرفته،گوشه ای
افتاده و دختر در حسرت روزهای انتظار برای آمدن پدر،کنار دیوار مدرسه نشسته است.....

بادهای سرد بی رحمانه می وزند،وقتی در آسمان زندگی ام ناپدید می شوی

وقتی پشت ابرهای غرور خود را پنهان می کنی

آخر بادها هم می دانند که اگر خورشید دلم نباشد چقدر سست و شکننده می شود.

پس بمان،بتاب،زندگی ببخش

نگذار دستانم در سرمای این احساس یخ بزنند.

گرمی حضورت را نصیبم کن.

که من بی حضور تو در طوفان مرگبار تنهایی نابود می شوم

دیگر باریدن بس است

ای کاش بدانی که دلم چقدر برای "رنگین کمان" تنگ شده است.....