گشاده دست باش ،جاری باش ،کمک کن (مثل رود)

باشفقت و مهربان باش (مثل خورشید)

 اگرکسی اشتباه کردآن رابه پوشان (مثل شب)

وقتی عصبانی شدی خاموش باش (مثل مرگ)

متواضع باش و کبر نداشته باش (مثل خاک)

بخشش و عفو داشته باش (مثل دریا )

اگرمی خواهی دیگران خوب باشند خودت خوب باش (مثل آینه ) مولانا 

هر چه بیشتر به کسی عشق میورزیم ، بیشتر در اسرار هر چیز نفوذ می کنیم . مولانا 

هین رها کن عشق های صورتی عشق بر صورت نه بر روی سطی

آنچه معشوق است صورت نیست آن خواه عشق این جهان خواه آن جهان

آنچه بر صورت تو عاشق گشته ای چون برون شد جان چرایش هشته ای

صورتش برجاست این سیری زچیست عاشقا واجو که معشوق تو کیست

عاشقستی هر که او را حس هست آنچه محسوس است اگر معشوقه است

تابش عاریتی دیوار یافت پرتو خورشید بر دیوار تافت

واطلب اصلی که تابد او مقیم بر کلوخی دل چه بندی ای سلیم مولانا 

ای برادر تو همان اندیشه ای    ما بقی خود استخوان و ریشه ای مولانا 

بر هر چه همی لرزی می‌دان که همان ارزی     زین روی دل عاشق از عرش فزون باشد. مولانا 

از کسی پرسیدند:« چند سال داری؟»
گفت:« هجده، هفده، شاید شانزده، احتمالا پانزده...! »
رندی گفت:« از عمر چرا می دزدی؟ این طور که تو پس  پس می روی، به شکم مادرت باز می گردی!» مولانا

در خود به طلب هر آنچه خواهی که توئی. مولانا 

چون جواب احمق آمد خامشی      این درازی در سخن چون می‌کشی؟ مولانا 

بگذار آبها ساکن شوند تا عکس ماه و ستاره ها را در وجود خود ببینی. مولانا

اندیشه کردن به این که چه بگویم، بهتر است از پشیمانی .مولانا

دراین خاک،دراین پاک،به جز عشق،به جزمهر،دگرهیچ نکاریم.مولانا

گر در طلب لقمه نانی نانی     گر در طلب گوهر کانی کانی 
این نکته رمز اگر بدانی دانی     هر چیز که اندر پی آنی آنی مولانا

در پی هر گریه آخر خنده ای است.مولانا

ما در این انبار گندم می کنیم *گندم جمع آمده گم می کنیم

می نیندیشیم آخر ما به هوش *کین خلل در گندمست از مکر موش

موش تا انبار ما حفره زدست *وز فنش انبار ما ویران شدست

اول ای جان دفع شر موش کن *و انگهان درجمع گندم کوش کن

گرنه موشی دزد در انبار ماست *گندم اعمال چل ساله کجاست

ریزه ریزه صدق هر روزه چرا*جمع می ناید در این انبار ما مولانا

موش = نفس      گندم = جان – روح     انبار = جسم

بر قضای عشق دل بنهاده‌اند    عاشقان در سیل تند افتاده‌اند مولانا

یکدمی بالا و یک دم پست عشق    گر به در انبانم دست عشق مولانا
 

سخن را چو بسیار آرایش کنند،هدف فراموش میشود. مولانا

کسی که ندای درونی خود را می شنود، نیازی نیست که به سخنان بیرون گوش فرا دهد. مولانا

علت عاشق زعلت ها جداست     عشق اسطرلاب اسرار خداست مولانا 

هرکه بی‌باکی کند در راه دوست    رهزن مردان شد و نامرد اوست مولانا

آتشی از عشق در خود برفروز     سربه‌سر فکر و عبارت را بسوز مولانا

اگر دمی به قلب خود گوش فرا دهی سرمد همه بزرگان خواهی شد. مولانا

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید*معشوق همین جاست بیایید بیایید

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار*در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

گر صورت بیصورت معشوق ببینید*هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید?

ده بار از آن راه بدان خانه برفتید*هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید

آن خانه لطیفست نشانهاش بگفتید*از خواجه آن خانه نشانی بنمایید

یک دسته گل کو اگر آن باغ بدیدیت*یک گوهر جان کو اگر از بحر خدایید

با این همه آن رنج شما گنج شما باد*افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

حکمت و چرایی غیبت امام زمان حضرت مهدی عج

بحث و بررسی در حوزه حکمت‏های نهفته در مسئله غیبت امام زمان حضرت مهدی عج، پسندیده است؛ ولی نباید رهزن مقصود نهایی گردد، چرا که هدف از گفت‏ وگو درباره غیبت امام عصر(عج) - امام زمان حضرت مهدی عج - اولاً و بالذات، کشف چرایی غیبت آن وجود مبارک نیست، بلکه آن است که مؤمنِ منتظر، وظیفه خویش را در زمان این غیبت حکیمانه باز شناسد و آن‏گاه دریابد که آیا به وظیفه خویش عمل می‏کند یا نه.

حکمت و چرایی غیبت امام زمان حضرت مهدی عج

حکومت صالحان بر زمین، وعده تخلف‏ ناپذیر الهی است: ?وَعَدَ اللهُ الَّذینَ ءامَنوا مِنکُم و عَمِلوا الصّلِحتِ لَیَستَخلِفَنَّهُم فِی الارض?[1] و وجود مبارک حضرت ولی‏ عصر - امام زمان حضرت مهدی - (عج) وقت تولد با قرائت آیه ?و نُریدُ اَن نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ استُضعِفوا فِی الارضِ و نَجعَلَهُم اَئِمَّةً و نَجعَلَهُمُ الورِثین?[2] بر تحقق این وعده الهی تأکید ورزیدند؛ اما تحقق چنین وعده مبارکی شروطی دارد که بی‏ تحقق آن‏ها ظهور امام زمان حضرت مهدی عج دشوار بلکه ناشدنی خواهد بود.

آری خدای قادر متعالی با امر تکوینی «کن» آنچه را اراده سازد محقق می‏گرداند: ?اِنَّما اَمرُهُ اِذا اَرادَ شیءاً اَن یَقولَ لَهُ کُن فَیَکون?[3] و فیاضیّت او در گرو هیچ شرطی نیست، به گونه‏ای که می‏تواند تمام فیوضات خویش را یکباره نازل سازد و هر زمان اراده کند حکومت صالحان را ایجاد فرماید؛ اما نقص وجودی موجودات مستفیض، سبب ناتوانی آنان در جذب دفعی فیض حق سبحانه می‏شود؛ غرض آنکه محدودیت از ناحیه قابل است نه فاعل.

در باور راسخ امامیه شکی نیست که این وعده الهی به دست آخرین ذخیره خداوند و پس از غیبتی طولانی جامه تحقق خواهد پوشید و غیبت، خود از شرایط تحقق این وعده تخلف ناپذیر است و بنابر همین باور، حکمتی والا و تدبیری حکیمانه برای غیبت امام زمان حضرت مهدی عج هست که همانا زمینه‏ سازی ظهور حکومت صالحان بر زمین است.

بحث و بررسی در حوزه حکمت‏های نهفته در مسئله غیبت امام زمان حضرت مهدی عج، پسندیده است؛ ولی نباید رهزن مقصود نهایی گردد، چرا که هدف از گفت‏ وگو درباره غیبت امام عصر(عج) - امام زمان حضرت مهدی عج - اولاً و بالذات، کشف چرایی غیبت آن وجود مبارک نیست، بلکه آن است که مؤمنِ منتظر، وظیفه خویش را در زمان این غیبت حکیمانه باز شناسد و آن‏گاه دریابد که آیا به وظیفه خویش عمل می‏کند یا نه.

اسرار غیبت امام زمان حضرت مهدی عج

1. ترس از قتل امام زمان حضرت مهدی عج

برپایه برخی روایات، خوف از کشته شدن، از اسباب غیبت وجود مبارک ولی عصر(عج) -امام زمان حضرت مهدی عج- است، چنان‏که امام صادق(علیه‌السلام) فرمود: قال رسول الله‏ صلی الله علیه و آله و سلم: لابدّ للغلام من غیبة. فقیل له: ولم یا رسول الله؟ قال: یخاف القتل.[4]

ترس یاد شده هرگز خوف مذموم نیست که از ضعف نفس برمی‏ خیزد، بلکه هراسی عقلی است که امری بس پسندیده و در برخی موارد لازم و ضروری است.

ترس برخاسته از بستر خود دوستی که سبب گریز از خطر کردن به روز حادثه در مسیر حفظ دین و مکتب می‏گردد، ضعف نفسانی و صفتی ناپسند در برابر شجاعت است؛ امّا خوفی که سبب حفظ جان آدمی و هدر نشدن و بی‏ اثر نمردن گردد، ممدوح و عاقلانه، بلکه واجب است، زیرا مهم آن است که نثار خون نتیجه دهد و به ثمر بنشیند.

آن که خون می‏دهد اما به مثمر بودنش نمی ‏اندیشد، متهور است نه شجاع، زیرا شجاعت در سنجیده عمل کردن و بجا کارزار کردن است، همان‏گونه که وجود مبارک علی (علیه‌السلام) در اوضاع خاصی از خطر کردن و هدر دادن جان خویش و خاندان مکرم و یاران اندکش حذر کرد: فنظرت فإذا لیس لی رافد ولا ذاب و لا مساعد إلاّ أهل بیتی فضننت بهم عن المنیة. فأغضیت علی القذی و جرعت ریقی علی الشجا و صبرت من کظم الغیظ علی أمر من العلقم و آلم للقلب من وخز الشفّار[5]؛ نگریستم و دیدم نه مرا یاری است و نه مدافعی و مددکاری جز کسانم؛ که دریغ آمدم به کام مرگشان برانم، پس خار غم در دیده خلیده چشم پوشیدم و گلو از استخوان غصه آب دهان را جرعه جرعه نوشیدم و شکیبایی ورزیدم در خوردن خشمی که از حنظل تلخ‏تر بود و دل را از تیغ برنده، دردآورتر.

ایشان در حالی از کشته شدن دوری می‏کردند که ترس از شجاعت حضرتش هراسناک بود و این رذیلت اخلاقی را همچون دیگر رذائل، زهره نزدیکی به حریم مقدسش نبود! چگونه چنین نباشد، جایی که آن حضرت در لیلةالمبیت به تنهایی و بی‏هیچ سلاح و دفاعی در بستر رسول خدا خوابید، با آنکه می‏دانست چهل مرد مسلح قصد حمله به آن‏که در بستر آرمیده را دارند و به طور طبیعی هر که را در آن بستر بیابند، به گمان پیامبر بودن به تیغ خواهند کشت! او چگونه از مرگ بهراسد، که خود به عثمان بن حنیف نگاشت: لو تظاهرت العرب علی قتالی لما ولیت عنها[6]؛ اگر تمام عرب در صفی یگانه به جنگم آیند، هرگز به آن‏ها پشت نخواهم ‏کرد.

گاه با حمله او دشمنان تار و مار می‏شدند و به کوه‏ها پناه می‏بردند و یکدیگر را به دوری از تیغش توصیه می‏کردند، بلکه می‏گفتند که گویا فرشته مرگ در جایی است که علی آنجاست. شجاعت آن حضرت بدان پایه بود که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم در جنگ خیبر او را مهاجم بی‏ فرار: کرّار غیر فرّار نامید و کافران را به حمله و دلاوری‏اش تهدید می‏کرد: کانت قریش إذا رأوه فی الحرب تواصت خوفاً منه و قد نظر إلیه رجل و قد شقّ العسکر؛ فقال: علمت بأن ملک الموت فی الجانب الذی فیه علی، و قد سمّاه رسول الله‏صلی الله علیه و آله و سلم کراراً غیر فرّار فی حدیث خیبر و کان النبی‏ صلی الله علیه و آله و سلم یهدّد الکفار به(علیه‌السلام).[7]

بدین ترتیب مراد آن حضرت از ترس در این‏گونه روایات، ترس عاقلانه است که عین شجاعت است؛ نه ترس برخاسته از ضعف نفس، پس باید گفت که حضرت ولی عصر(عج) - امام زمان حضرت مهدی عج - از آن ترسان‏ند که با ظاهر شدن در میان مردم، پیش از آنکه موعد الهی آن فرا رسد، حضرتش را به قتل رسانند و بدین‏سان با شهادت آخرین ذخیره الهی، دین حقیقی و غیر محرّف خدا رخت بر بندد و واسطه فیض میان خالق و مخلوق قطع شود و امدادهای الهی به شایستگانش نرسد و وعده حاکمیت صالحان محقق نشود و....

این ترس نه از سر ضعف نفس بلکه عین تدبیر و نهایت شجاعت است و عمل به آن، واجب؛ به ویژه آن ذات مبارک، آخرین ذخیره الهی است و همین سبب امتیاز ایشان از دیگر معصومان (علیهم‌السلام) است، چرا که سایر ائمه (علیهم‌السلام) چون شهید می‏شدند، حجّت و معصوم دیگری در زمین قیام می‏کرد؛ اما وجود مقدس امام عصر(عج) - امام زمان حضرت مهدی عج - آخرین حجّت و امام معصوم الهی است.

2. رهایی از بیعت طاغوت‏ها

اسحاق بن یعقوب در نامه‏اش که به دست دومین نائب خاص حضرت ولی عصر امام زمان حضرت مهدی (عج) محمد بن عثمان عمری به آن حضرت رساند، در ضمن سؤالات خویش از حکمت غیبت امام زمان عج پرسید و آن حضرت پاسخ فرمود: اما در خصوص علت غیبت امام زمان عج پس؛ بدان که خدای سبحان می‏فرماید: ای مؤمنان! از اموری نپرسید که چون هویدا گردند، اندوهگین می‏شوید. همه پدرانم ناگزیر از بیعت طاغوت زمانشان بودند؛ اما من در حالی ظهور خواهم کرد که بیعت هیچ طاغوتی را بر گردن ندارم: و اما علة ما وقع من الغیبة؛ فإن الله(عزّ وجلّ) یقول: ?یاَیُّهَا الَّذینَ ءامَنوا لاتَسئَلوا عَن اَشیاءَ إن تُبدَ لَکُم تَسُؤکُم?[8] انه لم یکن أحد من آبائی(علیهم‌السلام) إلاّ وقد اوقعت فی عنقه بیعة لطاغیة زمانه و إنی أخرج حین أخرج و لا بیعة لأحد من الطواغیت فی عنقی.[9]

این روایت افزون بر آنکه بیان یکی از اسرار غیبت آن وجود مبارک است، نشان می‏دهد که حضرتش در زمان ظهور، تمام طاغوت‏های عصرش را به اسلام ناب فرا می‏خواند و اگر استنکار یا استکبار ورزند، با آنان مبارزه می‏کند و بر سر احکام الهی با کسی مداهنه، مواهنه و سازش روا نمی‏دارد و این رهایی، خود از برکات غیبت امام زمان حضرت مهدی عج است، وگرنه هیچ امام معصومی از بیعت با خلفای ستم اموی، مروانی و عباسی خشنود نبوده‏است.

3. افاضه تدریجی

بی‏ شک، امام معصوم (علیه‌السلام) واسطه فیض خدا بر خلق است و حضور مشهودانه ایشان خود فیضی مضاعف است؛ اما این فیض ‏رسانی با شرایط و مقدمات خاصی ملازم است که بدون آن‏ها موجود مستفیض، یا از فیض محروم می‏شود؛ یا از آن بهره تامّی نمی‏برد، زیرا رابطه میان موجود فیّاض و مستفیض سه گونه است:

أ. فیاض و مستفیض توان اعطا و دریافت دفعی فیض را داشته باشند، همچنان که قرآن کریم در شب مبارک قدر بر قلب مقدس پیامبر گرامی اسلام‏ صلی الله علیه و آله و سلم نازل گردید و مشام جان آن حضرت یکجا به شمیم وحی الهی مست فیض شد.

ب. نه فاعل در اعطا تام باشد و نه قابل در استفاضه؛ همانند مادری که طفلش را شیر می‏دهد که نمی‏تواند تمام شیر دوره شیرخوارگی را یکجا در اختیار طفل بگذارد، همان‏طور که کودک نیز نمی‏تواند سهمیه تمام مدت شیرخوارگی‏اش را دفعاً دریافت دارد، که این عدم توانایی افاضه و استفاضه هر دو را تدریجی می‏سازد.

ج. فاعل در اعطا تامّ باشد؛ امّا قابل نتواند فیض را به طور دفعی دریافت کند؛ مانند معلّمی که سال‏ها در رشته ‏ای از علوم مانند ریاضی تحقیق و تدریس می‏کند و می‏تواند فرمولی اصلی به شاگردانش بیاموزد که چندین قاعده و فرمول فرعی ریاضی از آن استخراج گردد و در اعطای دانش خود با هیچ قید و شرطی رو به ‏رو نیست؛ اما دانش‏ آموزان هنوز بدان پایه از دانش ریاضی نرسیده ‏اند که بتوانند قواعد و فرمول‏های فرعی مختلف را از همان یک فرمول اصلی استخراج کنند، در نتیجه نمی‏توانند از افاضه دفعی معلم استفاضه کنند.

همین معنا را با مثالی دیگر می‏توان بیان کرد: خدای سبحان عالم هستی را براساس ?وما اَمرُنا اِلاّوحِدَة?[10] یکباره ایجاد کرد؛ امّا از آنجا که عالم طبیعت توان استفاضه دفعی از فیض مبدأ فیاض را ندارد، بر اساس ?وقَدَّرَ فیها اَقوتَها فی اَربَعَةِ اَیّام?[11] این فیض دفعی را به تدریج دریافت کرده و می‏کند. در این صورت نیز اعطای فیض اگرچه به شکل دفعی صورت پذیرد، به سبب نقص قابل، تدریجی دریافت می‏گردد.

بر این اساس، سخن از تدریج اعطا و افاضه الهی، ناظر به عدم قابلیت مستفیض است نه نقص فاعل فیاض؛ و اشاره به تدریجِ افاضه در آیه ?اِنَّ رَبَّکُمُ اللهُ الَّذی خَلَقَ السَّموتِ والاَرضَ فی سِتَّةِ اَیّام?[12] و آیات مشابه به این معنی است که دریافت فیض تدریجی در هر درجه، قابل را برای دریافت فیض بعدی مستعد می‏کند، وگرنه افاضه دفعی آن فیض از سوی خدای سبحان مانعی نداشته و ندارد.

افاضه فیض تدریجی نیز بر اساس توان و استعداد قابل، دو گونه است: گاهی قابل توان جذب دفعی فیض الهی را ندارد؛ امّا می‏تواند فیض تدریجی خدای سبحان را یا بی‏ واسطه یا با کمترین وسایط فیض دریافت کند، همان‏گونه که معجزات انبیای عظام و کرامات اولیای کرام از این دسته ‏اند و نزول مائده آسمانی برای حضرت مریم (علیهاالسلام) شاهد این معناست: ?کُلَّما دَخَلَ عَلَیها زَکَرِیا المِحرابَ وَجَدَ عِندَها رِزقًا قالَ یمَریَمُ اَنّی لَکِ هذا قالَت هُوَ مِن عِندِ اللهِ اِنَّ اللهَ یَرزُقُ مَن یَشاءُ بِغَیرِ حِساب?[13] و عبارت ?بِغَیرِ حِساب? گویای ظهور فیض الهی بر طریقی غیر از روند معمول عالم طبیعت است، چرا که قانون عادی طبیعت بر وجود واسطه‏ های فراوان در تحقق اشیاء جریان دارد، حال آنکه در چنین مواردی فیض الهی بر خلاف قانون عادی و مبتنی بر حذف یا تقلیل واسطه‏ ها ظهور می‏یابد.

بنابر آنچه گذشت، برخورداری از فیض حکومت صالحان، گرچه از سوی مبدأ فیاض بی‏گذراندن مقدمات مانع ندارد، قابل‏ها فاقد استعداد لازم برای دریافت جمعی فیض و تابع شرایط، مقدمات و زمینه‏ های لازم‏ اند، به گونه‏ای که تا آن شرایط و مقدمات در بستر زمان فراهم نیایند، نمی‏ توانند به این فیض الهی برسند و از شرایط اساسی استقرار حکومت صالحان، پرورش انسان‏های صالح و ایجاد آمادگی در مردم برای پذیرش حکومت عادلانه جهانی است که غیبت امام معصوم عصر(عج) - امام زمان حضرت مهدی عج - برای تحقق این شرایط است.

سرّ نهانی غیبت امام زمان حضرت مهدی عج

بر پایه برخی روایاتِ معصومان (علیهم‌السلام)، غیبت امام زمان حضرت مهدی عج، علل و اسرار دیگری نیز دارد که پس از ظهور آن وجود مبارک آشکار می‏گردد.

امام صادق (علیه‌السلام) در پاسخ کسی که از راز غیبت امام زمان حضرت مهدی عج سؤال کرد فرمود: مصلحتی هست که مجاز به گفتنش نیستیم؛ سپس در پی اصرار پرسشگر فرمود: همان حکمتی که در غیبت حجج الهی در زمان‏های گذشته بود، در غیبت آن جناب نیز هست و این راز سر به مُهر قبل از ظهورش کشف نخواهد شد، چنان‏که راز شکستن کشتی، کشتن جوان و تعمیر دیوار به دست خضر(علیه‌السلام) قبل از جدایی برای موسی(علیه‌السلام) روشن نگردید.[14] این غیبت، امری از امور الهی، سرّی از اسرار و غیبی از غیوب اوست. وقتی می‏دانیم خدای سبحان حکیم است، تصدیق خواهیم کرد که افعال او همه حکیمانه است، هرچند که رازش بر ما پوشیده باشد: وجه الحکمة فی غیبته وجه الحکمة فی غیبات من تقدّمه من حجج الله تعالی ذکروه. إنّ وجه الحکمة فی ذلک لاینکشف إلاّ بعد ظهوره، کما لاینکشف وجه الحکمة لما أتاه الخضر(علیه‌السلام) من خرق السفینة و قتل الغلام و إقامة الجدار لموسی(علیه‌السلام) إلاّ وقت افتراقهما. یا ابن الفضل! إنّ هذا الأمر، أمر من أمر الله تعالی و سرّ من سرّ الله و غیب من غیب الله و متی علمنا انّه (عزّ وجلّ) حکیم، صدقنا بأنّ أفعاله کلّها حکمة، و إن کان وجهها غیرمنکشف لنا.[15]

کتاب امام مهدی موجود موعود: صفحه 128

[1] ـ سوره، نور، آیه 55.

[2] ـ سوره قصص، آیه 5.

[3] ـ سوره یس، آیه 82.

[4] ـ علل الشرایع، ج 1، ص 285.

[5] ـ نهج البلاغه، خطبه 217.

[6] ـ همان، نامه 45، بند 19.

[7] ـ مناقب آل ابی‏طالب، ج2، ص 99 ـ 98؛ بحار الانوار، ج 41، ص68.

[8] ـ سوره مائده، آیه 101.

[9] ـ کمال الدین، ج2، ص 162 ـ 161؛ الاحتجاج، ج 2، ص 545 ـ 544.

[10] ـ سوره قمر، آیه 50.

[11] ـ سوره فصّلت، آیه 10.

[12] ـ سوره اعراف، آیه 54؛ سوره یونس، آیه 3.

[13] ـ سوره آل عمران، آیه 37.

[14] ـ سوره کهف، آیات 77 ـ 71.

[15] ـ کمال الدین، ج 2، ص 158؛ بحار الانوار، ج52، ص 91.

منبع : http://www.esraco.org

خـلق عکسهای جـالب بـه شـیوه ی خط خطی   

 نقاشی کودکان را دیده اید که تنها خط های نامنظمی هستند که بی هدف بر صفحه ای نقش می بندند اما همین خطوط بی هدف اگر در دست یک هنرمند باشد می توان انتظار یک نقاشی شگفت انگیزی را داشت. نقاشی را با رنگ آمیزی و بوم می شناسیم و در ذهن ما نقاشی طوری قرار گرفته است که آن را با نظم و زیبایی همراه می دانیم در حالیکه گاهی بی نظمی هم می تواند تبدیل به نقاشی شود.

"ونیس لائو" یک هنرمند اهل مالزی است که راهی جالب برای خلق نقاشی هایش دارد. هنر اصلی او کاری است که تمام بچه های کوچک و حتی کودکان یک ساله هم به خوبی بلد هستند زیرا او تنها با خط خطی کردن نقاشی می کند. این هنرمند که در سبک واقع گرایانه کار می کند با استفاده از خودکار و تنها با کشیدن خط های نامنظم و بچگانه نقاشی های باورنکردنی می کشد. او با استفاده از این خط های نامنظم چهره بازیگران معروف را نیز کشیده است.

در نقاشی های او خیلی راحت می توان ریزترین جزئیات صورت را نیز مشاهده کرد. او برای کشیدن هر کدام از این نقاشی ها بیش از دو روز زمان صرف می کند. چراکه او باید هر کدام از این خط های کشیده شده را با چهره ای که در ذهنش است هماهنگ کند.