کلامی از شیخ بهایی:

آدمی اگر پیامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نیست،زیرا:

اگر بسیار کار کند،میگویند احمق است!

اگر کم کار کند،میگویند تنبل است!

اگر بخشش کند،میگویند افراط میکند!

اگر جمع گرا باشد،میگویند بخیل است!

اگر ساکت و خاموش باشد،میگویند لال است!

اگر زبان آوری کند،میگویند وراج و پر گوست!

اگر روزه بر آرد و شبها نماز بخواند،میگویند ریاکار است!

و اگر نکند،میگویند کافر است و بی دین!

لذا نباید بر حمد و ثنای مردم اعتنا کرد و جز از خداوند نباید از کسی ترسید.